Iedereen heeft een verhaal met zijn of haar mama, dat van mij vond ik niet altijd gemakkelijk. Tegen de tijd dat ik geboren werd had mijn mama al sterke beelden waar ze als vrouw aan wilde voldoen en dat zorgde voor een enorme druk op zichzelf en het gezin. Ze legde haar lat hoog, veel te hoog...

Al heel vroeg probeerde ik haar ontevredenheid weg te nemen, ik deed er alles aan om haar niet teleur te stellen. Ik voelde me dan ook vaak heel kwetsbaar als klein meisje dat zo verlangde naar de warmte en liefde van haar mama, die ze me niet echt kon geven. Ze lag zo in de knoop met zichzelf, ze vocht om gezien te worden. Maar toen begreep ik dat nog niet.

Mijn drang om hierin te overleven was heel sterk en wat ik deed was vooral afgestemd op hoe ik dacht dat zij het graag zou willen. Ik was behulpzaam, uiterst begripvol en ging pleasen. Al snel begon ik dat overal te doen, want ik wou zo min mogelijk die afwijzing en de daarmee gepaard gaande pijn opnieuw ervaren. Dus mama worstelde met het hare en haar dochter intussen ook...

Net voor mijn achttiende is ze dan plots gestorven en het voelde dubbel. Aan de ene kant vreemd dat ze er niet meer was, maar om eerlijk te zijn voelde ik me op dat moment toch ook wel een beetje opgelucht. Ik dacht dat ik eindelijk aan mijn leven kon beginnen.

Maar op die leeftijd ben je nog niet altijd bewust van de impact die dat allemaal op jou heeft en het was dan ook pas jaren later dat het me lukte om het een plekje te geven. Verstandelijk begreep ik wat er bij haar speelde en dat ze niet anders kon dan hoe ze met mij was omgegaan. Ik deed oefeningen in vergeven en leerde dat ze het product was van haar opvoeding, enz... 

Maar toch voelde ik dat de "lading" bleef nazinderen. Hoewel ik al een hele weg hierin had afgelegd, was het pas wanneer ik heb leren voelen wat het met mij gedaan heeft, dat mijn wonden zijn beginnen genezen. De boosheid, frustratie, de pijn en het verdriet kregen eindelijk ruimte en kwamen beetje bij beetje los. En ik ben zo blij dat ik daar tijd voor genomen heb. Anders gaf ik haar nu misschien nog de schuld van hoe mijn leven eruit was gaan zien.  

Sindsdien ben ik haar echt gaan ZIEN, niet meer vanuit mijn pijn. De lading is weg en het voelt heerlijk om hiervan steeds meer bevrijd te worden en met liefde te kunnen kijken. Niet vanuit een concept van liefde in mijn hoofd, maar vanuit het diepe voelen in mijn hart. Het is een hele weg geweest, maar eigenlijk hou ik wel van je, mama.

Wat is jouw verhaal met je mama? Hoe was ze en hoe heb jij haar ervaren? En hoe beïnvloedt dat ook nu nog jouw leven? Het kan best zijn dat je ergens nog steeds trouw aan haar bent, waardoor je niet helemaal jouw keuzes in het leven durft maken. Ga eens voelen of jij daar misschien ook graag wat vrijer in wil zijn...

Tania Van Assche  - 9 februari 2020 -