Wanneer help je echt? Die vraag heb ik me dikwijls gesteld. Toch stond ik als het op helpen aankwam, op de eerste rij. Toen ik nog klein was leerde ik al helpen, mijn moeder was ernstig ziek en ik moest klaar staan als ze me nodig had. Daar ben ik beginnen denken dat ik dat voor iedereen moest doen. Ik werd dan ook heel goed in iemand ontmoeten en direct voelen wat er nodig was. Of... wat ik dacht dat er nodig was.

De drang om te helpen was zo sterk en als ik er nu op terug kijk moet ik bekennen dat ik in dat helpen, mijn eigen pijn niet hoefde te voelen. Ik herkende die bij een ander en zocht direct naar wat ik daar kon "doen" om het te helpen oplossen. Ik was gewoon een helper, ik hoor het mezelf nog zeggen.

Van daaruit heb ik ook die weg genomen en ben ik cursussen gaan volgen: healing, coaching,... om iets te kunnen betekenen voor anderen. Heel wat mensen wisten me dan ook te vinden als er iets was en ik stond altijd klaar. Toch merkte ik dat ondanks het raad geven, oplossingen zoeken,... er heel wat tijd en energie naartoe ging en mensen toch vaak in hetzelfde bleven hangen, met dezelfde verhalen bleven komen. Het gesprek of de behandeling luchtte even op, maar na enkele dagen stonden ze daar opnieuw.

Dat heeft me doen nadenken en ik begon te zien dat mensen niet altijd willen veranderen of hun eigen leven in handen willen nemen. Dat kan vanuit angst zijn, want vernieuwing is onwennig,... en dan zit het gevaar erin dat je helpt op een manier die de situatie net mee in stand blijft houden.

Het werd me de afgelopen jaren steeds duidelijker dat je op 2 manieren kunt helpen.

Je kunt helpen vanuit het ego, om de pijn toe te dekken, om niet te moeten voelen,... dat kan door er telkens opnieuw over te praten want dat lucht op. Of iemand troosten en oppeppen. Of iemand afleiden door samen iets te gaan doen. Maar het is niet weg, het komt terug. Praten en troosten en je zinnen verzetten, daar is niets mis mee, maar het is belangrijk om bewust te helpen, anders blijf je in die energie hangen.

Toch kiezen we meestal voor deze manier van helpen, omdat we nog niet goed met onze eigen pijn kunnen "zijn". Op die manier heb ik het ook lang gedaan, ik wist niet beter. En dat zie je ook in de wereld, we zijn aan het helpen, of beter "verhelpen", maar we komen niet altijd bij de kern. Waardoor problemen zich verplaatsen. We komen niet in dat diepe groeiproces.

Hoe kan je dan wel echt helpen? Het vraagt een andere benadering...

Als je dat gaat onderzoeken, ontdek je een andere manier van helpen, vanuit jouw ziel. Als je eerst even tijd neemt om bij jezelf te komen en daarin aanwezig leert zijn, krijg je een ruimer beeld op de situatie en voel je een andere impuls, soms om iets te doen of net niet. Een impuls die ondersteunend is voor de groei van die persoon en waarin jij je eigen energie niet verliest. Helpen vanuit de inspiratie van je ziel brengt iets heel anders teweeg...

Wil je graag weten hoe jij dat in jouw leven kunt toepassen? Misschien heb je ook mensen die je niet meer wil "dragen", maar vraag je je af hoe je er op een andere manier mee kunt omgaan. Wil je graag in je eigen energie kunnen blijven en tegelijk verbinden als mensen je om hulp vragen? Hoe kun jij evolueren naar echt helpen? Je mag me gerust contacteren als je daar graag wat begeleiding in zou wensen. 

En intussen... voel eens van waaruit jij een ander helpt...

Tania Van Assche  - 15 mei 2022 -